"...I pozostań na zawsze, w nieśmiertelności istnienia."

~Attacama ~
3/19 lat, urodzona 14 sierpnia
Samica/Kobieta
Wilk
Korona GEOS, Medium
Partner/ka: Salvatore

"I find shelter in this way
Under cover, hide away
Can you hear when I say
I have never felt this way"

Attacama, tak ją zwą. Wadera, która przeszła wiele w swoim krótkim życiu. Po bliższym poznaniu okazuje się jednak, że ma ogromne i ciepłe serce. Uwielbia rozmawiać, śmiać się i robić z siebie idiotkę po to, by rozśmieszyć towarzystwo, jednak jej żarty nie zawsze są stosowne do danej sytuacji. Nie raz wpakowała się przez to w kłopoty, które ścigają ją do tej pory. Można więc rzec, że nie ma konkretnego opisu jej osobowości. Dla każdego będzie kimś zupełnie innym a i tak tylko najbliższym pokaże swoją prawdziwą naturę.

Historia-  Złociste promienie wschodzącego słońca słane prosto na polanę prześwietlały krople porannej rosy. Cichy śpiew ptaków akompaniamentował z chłodnymi, letnimi powiewami wiatru, który śmigał między drzewami. Ich soczysty, zielony kolor odbijał się w bezgranicznie czytym niebie, na jakim co kawałek białe, puszyste chmury przybierały różnorakie kształty. Ciszę i haromonię miejsca spowitego ciągłą sielanką zakłócił nagły ostry, przeszywający do szpiku kości dźwięk błagającej o życie sarny. Trzepot skrzydeł ptaktów, które poderwały się do lotu nastąpił któtko po jej przeraźliwemu wołaniu o pomoc, a już po chwili znów zapanowała cisza. Czarna jak smoła wadera wkroczyła na polanę targając za sobą truchło. Jej kroki były ostrożne, uszy postawione na baczność a miodowe oczy czujnie lustrowały otoczenie. Stanęła na moment upuszczając sarnę, by rozejrzeć się, czy aby na pewno nikt za nią nie podąża. Upewniwszy się, że jest bezpieczna jednym zgrabnym susem wskoczyła do jamy, jaka na pierwszy rzut oka była niemal niezwidoczna. We wnętrzu panowała sroga ciemność, jednak w niczym to nie przeszkadzało. Z łatwością odnalazła dwoje młodych, leżących na wyścielonym niedźwiedzią skórą legowisku. Jedno z nich podobne było do matki. Sierść młodego samca przypomniała ciemną noc, oczy koloru płynnego złota tryskające co dzień dziecięcą radością. Drugim szczenięciem była młoda samica, która nie przypominała swej matki, ani brata. Sierść jej biała jak pierwszy śnieg, ogrom lazurowych ślepii, w których kryła się niczym niezmącona radość i chęć życia. Oba młodziaki powitały matkę czułym muśnięciem jej pyska jęzorem. Głód jaki mącił ich myśli był jednak silniejszy niźli czułości. Matka zganiła je srogim spojrzeniem, kiedy oba chciały wydostać się na zwenątrz prowadzone silną, metaliczną wonią krwi. Te nie bacząc jednak na jej srogość oba wygramoliły się na zewnątrz. Jasne światło drażniły ich powieki, kiedy po raz pierwszy opuściły bezpieczne schronienie. Przez kilka pierwszych miesięcy tak wyglądało ich życie. Bez zmartwień i udręk. Jednak nie mogło to trwać wiecznie. Pewnego dnia ich matka po prostu nie wróciła. Niedoświadczone szenięta postanowiły rodzielić się, by odszukać swej matki i był to pierwszy błąd jaki popełniły.

Attacama dorastała w samotności, a całe dnie przeznaczyła na poszukiwania rodziny. Chude ciało nie przybierało na wadze, gdyż nie wyuczyła w sobie instynktu łowieckiego. Była po prostu za młoda. Gdyby nie noc, w której poznała swoją przybraną matkę nie dożyła by wieku, który aktualnie osiągnęła. Razem z nią stworzyły stado Wilków Złotego Nieba, które trwać miało po wsze czasy. To jednak nie było mu dane. Mimo świetności wataha upadła po zniknięciu opiekunki Attacamy,  a po tym wydarzeniu nie mogła się otrząsnąć. Brak miłości, utrata rodziny i przyjaciół odbił na niej ogromne piętno. Przez długi czas błąkała się po różnych stadach, zawierając przyjaźnie, by zaraz je utracić. Wyprana z uczuć wciąż jednak w głębi serca wierzyła, że czekają ją lepsze czasy. Na Mistycznej Dolinie poznała kogoś, kto całkowicie zmienił jej życie. Wrócił wiarę w miłość, ciepło i bezpieczeństwo. Dał jej to, czego szukała przez cały ten czas, a imię jego brzmiało Salvatore. Wiele sprzeciwności losu chciało rodzielić tych dwoje, jednak ich miłość była większa niż się tego spodziewali. Przy jego boku Attacama pragnie spędzić resztę swojego życia i zadba o to ze wszystkich sił. Oboje stworzyli Golden Empire of Spirits, dzięki któremu jej drogi ponownie zeszły się z bratem.

Biała, puszysta sierść jest w dotyku aksamitna i przyjemna. Chroni waderę przez zimnem, ale tworzy również w pewnym sensie klimatyzację podczas upałów. Lekkie fale stykają się na grzbiecie tworząc ciemniejszy pas w tym miejscu aż po sam ogon. Smukłe i długie łapy wsparte są na twardych jak stal mięśniach, których z pozoru nie widać. Kufa oraz czubki uszu są znacznie ciemniejsze a ich kolor podchodzi pod stalowo - złoty. Najbardziej charakterystyczym elementem budowy wadery są wyraziste, lazurowe ślepia osadzone po obu stronach pyska.